Tulipany Stefci i Wiosna w Gałgankowej Dolinie - bajka dla dzieci.

Na oknie w doniczce stał czerwony tulipan. Początkowo wszyscy się nim zachwycali. – Jaki piękny! – mówili. Niestety, nikt nie pomyślał, że tulipan potrzebuje wody. Gdy stał się blady, głowę zaczął chylić ku dołowi, ktoś otworzył okno i wyrzucił go razem z doniczką.

Tulipan znalazł się na trawniku. Trochę się przeraził, ale nagle doszło do niego świeże powietrze. Dodało mu to trochę sił. Poczuł również ciepło promieni słonecznych. – Trzeba być dobrej myśli – powiedział sam do siebie. Po pewnej chwili zaczął kropić deszcz. Tulipan napił się trochę wody i podniósł wysoko głowę. Potem spojrzał w niewielką kałużę i westchnął:

- Wyglądam jak dawniej. Nie jestem już blady i wysuszony. Teraz mogę się wybrać w drogę i znaleźć swoje miejsce na ziemi.

Tulipan bardzo powoli ruszył przed siebie. W pewnym momencie zaczęły dochodzić do niego głosy przechodzących ludzi:

- Popatrz mamusiu, jaki śliczny tulipan. Ktoś go porzucił? – odezwała się mała dziewczynka.

- Tak wygląda, to chyba jest już nasz kwiatek. Jeśli nim się nie zaopiekujemy, szybko zginie.

- Mogę go mamusiu zabrać do domu?

- Myślę, że tak.

Tulipan słyszał tę rozmowę i ucieszył się. Stefcia wzięła doniczkę w swoje ręce i uśmiechając się do kwiatka głośno powiedziała:

- Będziesz rósł w moim pokoju.

Tak też się stało. Stefcia podlewała tulipana, rozmawiała z nim, prosiła słonko o więcej promieni. Przyszedł jednak taki dzień, że płatki tulipana znalazły się na desce parapetu. Dziewczynka trochę się zatrwożyła, ale w tej samej chwili zauważyła, że czerwone płatki ułożyły się w serduszko.

- To dla mnie – pomyślała.

Na drugi dzień mamusia zaproponowała:

- Gdy będzie trochę cieplej, zrobimy ci ogródek, taki  tylko twój. Posadzisz w nim tulipana.

- On będzie dalej rósł?

- Tak. Włożysz do ziemi cebulkę i postarasz się ją pielęgnować, a czerwony tulipan znów zakwitnie dla ciebie.

- Super! Chcę mieć swój ogródek!

Minęło trochę czasu, tulipanek stracił liście, została sama cebulka.

Stefcia umieściła ją w swoim ogródku głęboko w ziemi, między niskimi stokrotkami.

Wiedziała, że na kwitnącego kwiatka musi czekać do następnej wiosny.
Przyszła zima.

Jednego dnia pomyślała, że zrobi czerwone tulipany ze szmatek i ozdobi nimi swój pokój. Nie było to łatwe. Spojrzała na ususzone serduszko z nadzieją, że się jej uda. Po chwili klasnęła w dłonie i uśmiechnęła się sama do siebie.

 – Zrobię, dam radę, cały bukiet gałgankowych kwiatków.

Wyjęła kawałek czerwonej szmatki i pełna energii zaczęła wycinać nożyczkami przeróżne figurki. Potem je łączyła ze sobą zieloną wstążeczką.

- Jakie śliczne zrobiłaś tulipany! – zauważyła mama.

- Jeszcze przydałaby mi się tkanina, do której mogłabym te kwiatki przyczepić.

Mama znalazła zieloną niepotrzebną chustkę i pomogła Stefci zawiesić ją na ścianie obok łóżka.

Dziewczynka przyszywała kwiatki jeden za drugim i cieszyła się ogromnie.

- Gdyby mój tulipanek zobaczył moje dzieło, chyba by się ucieszył!

- Zobaczy, zobaczy na wiosnę! – usłyszała czyjś głos.

- Kto to mówi? W moim pokoju jestem sama.

- To ja! Biedronka! Całą zimę tu mieszkam. Chętnie zaprzyjaźnię się z twoimi tulipanami. Polatała przyglądając się kwiatom, po czym wskoczyła do kieszonki misia.

- A więc tu mieszkasz?

- Miś mnie przygarnął, codziennie się razem bawimy! Jeśli chcesz, pobawię się z tobą!

- Pewnie, że chcę. Może być w chowanego!

Stefcia zasłoniła oczy, biedronka ukryła się w jednym z tulipanów.

- Szukaj mnie, w którym kwiatku jestem? – zawołała .

Dziewczynka od razu krzyknęła:

W pierwszym! – i zajrzała do środka. Niestety tam było pusto.

- Myślę, że jesteś w czwartym tulipanie!

- Nie trafiłaś!- ze śmiechem szepnęła biedronka.

- Może ukryłaś się w piątym?- niepewnie zapytała Stefcia.

- Jestem właśnie tu, odgadłaś! Teraz ty się chowasz!

- Ale jak? Ja jestem duża!

Nagle Stefcia znalazła się na zielonej trawie wokół wysokich tulipanów. Zauważyła, że bez problemu może się ukryć.

- Świetna zabawa! – zawołała i wślizgnęła się pod liście drugiego kwiatka.

Biedronka polatała po pokoju, po czym usiadła na drugim tulipanie:

- Tu jesteś!

- Ale szybko mnie znalazłaś! Widziałeś misiu, jaką mamy fajną zabawę?

- Świetną, ale ja też……. Nie dokończył zdania, bo biedronka znów zaczęła się chować.

Miś trochę pomruczał i zasnął.

Szybko przyszedł wieczór. Na drugi dzień Stefcia opowiadała mamie o swoich zabawach. Była tak zadowolona, że będąc w przedszkolu ciągle myślała kiedy wreszcie wróci do domu. Tak mijały tygodnie.

Jednego dnia obudziła się, spojrzała na swoje kwiatki i mocno się przeraziła.

Ktoś je zerwał i zabrał. Zostały krótkie łodygi z listkami.

- Kto mi mógł to zrobić?

Rozglądała się po pokoju. Wszystko wydawało się jej takie inne. Meble i zabawki stały się smutniejsze.

- A gdzie jest mój miś? Biedronki też nie ma?

- Jestem, jestem – odezwała się cichym głosem biedronka.

- Kwiatki zerwał miś i poszedł do Gałgankowej Doliny.

- Dlaczego mi to zrobił? Gdzie jest ta dolina?

Przypomniała sobie, że koleżanki z przedszkola opowiadały o Gałgankowej Dolinie.

- Musze tam się wybrać, ocalić kwiatki, a szczególnie misia. Pokój bez niego jest smutny.

- Pójdę razem z tobą, znam drogę.

Stefcia wybiegła do ogrodu. Po chwili znalazła się w jego tylnej części, przy krzywej furtce.

- Otwórz ją! - zawołała biedronka.

Stefcia stanęła jak wryta. Zobaczyła małe, kolorowe domki i zielone ogródki oraz kąpiące się w nich pomarańczowe kwiatki.

- Biedronko, czy to jest Gałgankowa Dolina? Zaraz za naszym płotem?

- Tak, patrz! – zawołała biedronka.

 Stefcia ujrzała duży park. Pod stopami kwitnących na biało drzew, rozpościerały się dywany zielonej świeżej trawy. Na środku była jasna od promieni słonecznych ścieżka, wokół której stały ubrane w czerwone kubraki, całkiem sympatyczne krasnale. Środkiem ścieżki powoli szedł Miś z kwiatami.

- Biegnę do niego!

- Nie, stój, patrz!

Przyleciały świerszcze i ptaki. Rozległa się muzyka i śpiew:

„Witaj, witaj piękna Wiosno,

niech nasze gałganki szybko urosną!

Choć nie ma kwiatów jeszcze dziś,

bukiet tulipanów niesie miś”.

Wszyscy spojrzeli w stronę misia, ktoś zawołał:

- Jakie piękne tulipany! W naszej dolinie takich nigdy nie było!

Zostań misiu u nas z kwiatami!

- Miś zastanowił się i rozejrzał wokół siebie. Było bardzo uroczo. Zobaczył kolorowe domki, przed nimi huśtawki, piękne lale, z boku rzeczkę i mnóstwo pomarańczowych ryb. W pewnym momencie zauważył Stefcię. Nogi mu się ugięły, spuścił głowę w dół. Po chwili odezwał się:

- Chętnie bym dał Wiośnie tulipany, ale one nie należą do mnie. Zrobiłem coś strasznego. Przepraszam Stefciu!

Widząc to, dziewczynka podbiegła do swojego misia, chwyciła go na ręce, mówiąc głośno:

- Mój kochany misiu, wróć do mnie! To moja wina. Nie bawiłam się z tobą…..

- Weź swoje tulipany, przepraszam – cicho wyszeptał miś.

- Nie chcę ich, są dla młodej Wiosny. Ja zrobię nowe, tylko wróć ze mną do domu.

Miś przytulił się do dziewczynki. Szkoda mu było kolorowych domków, ogródków, gałgankowej muzyki. Poczuł, że nie będzie szczęśliwy daleko od Stefci. Pomachał łapką całej dolinie i wskoczył dziewczynce na ręce. Razem udali się w stronę krzywej furtki.

- Żegnajcie, ja zostanę w Gałgankowej Dolinie! – zawołała biedronka.

Stefcia wróciła z misiem do domu. Spojrzała na swoją zieloną chustę. Na niej zawisły nowe tulipany zgrabnie kołyszące się w rytmie takiej samej muzyki, jaką słyszała w Gałgankowej Dolinie.

-  Nie do wiary! – westchnęła dziewczynka.

Rano o wszystkim opowiedziała mamie, która wysłuchawszy córkę oznajmiła:

- Pamiętaj, nigdy nie opuszczaj towarzyszy zabawy. A teraz pobiegnij do swojego ogródka.

Stefcia wzięła ze sobą misia i po chwili znalazła się na miejscu. Nie mogła się nacieszyć. W kąciku, gdzie posadziła zeszłego roku cebulkę tulipana, wyrosła cała kępka nowych czerwonych kwiatków.

- Jakże się cieszę! Ze wszystkich stron czuję wiosnę. Jeśli chcesz misiu, pobawimy się w chowanego.

- Tak bardzo chcę!