Gałgankowy Mikołaj w kuferku Helenki - bajka dla dzieci

Zbliżały się  Święta Bożego Narodzenia. Dla dzieci to czas marzeń o prezentach. Każde z nich by chciało otrzymać od Mikołaja coś wyjątkowego.

Helenka także miała swoje pragnienia. W przedszkolu dzieci się wychwalały, że u nich był już Mikołaj.

Przyniosły swoje lalki, misie, samochody. Helenka z uwagą patrzyła na te zabawki, mając nadzieję, że i do niej zapuka Mikołaj. W liście napisała, że chciałaby kredki.

Po dwóch dniach tato przyniósł z leśniczówki choinkę. Helenka zawołała z zachwytem:

- Jaka piękna choinka, ile świateł i kolorów!

- Helenka, gdzie ty widzisz barwy, światła? Ta choinka na razie jest tylko zielona  - odezwała się mama.

- Ja też widzę śliczną choinkę, ale taką z lasu – dodał Gabryś, brat dziewczynki.

Wieczorem, gdy w domu zapanowała cisza, Helenka usłyszała dziwne szamotanie w jej kuferku ze szmatkami. Podeszła bliżej, ale nic nie zauważyła, nastała cisza.

Po jakimś czasie znów dochodziły jakieś dźwięki. Dziewczynka zawsze była odważna. Zaświeciła światło i otworzyła kuferek. W tejże chwili ujrzała małą postać z białą brodą w letnim ubraniu, która niewiele myśląc odezwała się:

- Dziękuję, że zaświeciłaś, jaki dziś jest dzień?

- Dlaczego pytasz? Kim jesteś?

- Jestem Mikołajem!

- Niemożliwe! Mikołaj w moim kuferku?

- Tak, tu przybyłem z Gałgankowej Doliny. Była noc, więc przysnąłem sobie.

- Od kiedy tu jesteś?

- Nie pamiętam, ale dosyć długo. Jaki dziś jest dzień?

- Zbliżają się Święta.

-  Bardzo cię proszę o pomoc. Jest zimno, ciepłe ubrania zostawiłem w Gałgankowej Dolinie. Możesz mi coś uszyć, jakiś płaszczyk, błagam!

Helenka wyszukała ciepłą czapkę, buty spodnie i sweterek w swoim kuferku. Następnie wyjęła ciepłą szmatkę, zarzuciła Mikołajowi na plecy niczym pelerynę, zawiązała złoty sznurek w pasie.

Mikołaj bardzo się ucieszył i wyszeptał:

- Jest cieplutko. Piękny strój dla Mikołaja! Jeszcze jakiś worek!

-Mam kilka, wybierz który chcesz.

Mikołaj wziął błyszczący zielony, zawiązał węzełek i podniósł w górę.

- Nie do wiary, ten woreczek jest pełny- pomyślała cicho dziewczynka.

 Delikatnie uchyliła okno. Przypomniała sobie o swoich marzeniach, ale nie śmiała o nich wspomnieć . Pożegnała się z Mikołajem. Przytuliła głowę do poduszki. Trudno jej było zasnąć.

Rano szybko wstała i udała się do kuchni, by o wszystkim opowiedzieć Gabrysiowi i rodzicom.

Spojrzała w stronę choinki, a ona pięknie przystrojona w srebrne sopelki o różnych kształtach, a świateł blask był dużo mocniejszy niż poprzedniego dnia.

- Kto ubrał choinkę? – głośno zawołała.

- Nikt!  Znowu coś ci się przewidziało! – krzyknął Gabryś.

Jednak gdy zbliżył się do siostry, otworzył szeroko oczy:

- Mamusiu, czy ty ubrałaś tak pięknie choinkę?

Mama idąc do dzieci zaczęła mówić:

- Jeszcze nie……. W tejże chwili zamilkła. - Nikt jej nie ubierał, więc skąd taka wystrojona?

- Patrz! – zawołał Gabryś - pod choinką są prezenty! Był tu Mikołaj dzisiaj w nocy.

Helenka dostała upragnione kredki. Takich kolorów jeszcze nigdy nie widziała. Zaczęła opowiadać o swoim spotkaniu z Mikołajem. Brat z uwagą słuchał, po czym zapytał:

- To Mikołaj u nas mieszkał?  Gdzie teraz się podzieje?

- Chyba zostanie w Gałgankowej Dolinie.

-Słyszałem o niej w przedszkolu. Chciałbym tam kiedyś się wybrać. Na koniec odezwała się mama:

- Za dwa dni Święta. Może nas znów odwiedzi, poczęstuje się pierniczkami, pośpiewa z nami kolędy.

- Tylko czekać, gdy znów usłyszę szamot w moim gałgankowym kuferku – z uśmiechem odezwała się Helenka i zaczęła rysować Mikołaja w nowym brązowym płaszczu.